Część 9

Magda również dużo jeszcze myślała o ich dzisiejszej wymianie zdań. Chciała te myśli zagłuszyć pracą, ale niestety nie mogła się skupić i z pisania pozwu nic ciekawego nie wyszło. Nie była na niego zła, no może trochę, ale bardziej była zawiedziona, że zostawił ja

dzisiejszego wieczora sama, a ona miała ochotę spędzić ten wieczór i być może nawet noc z nim , przecież tak bardzo cieszyła się z tego, że jego wyniki są dobre i że w końcu pomału będzie mógł wrócić do swoich zajęć. Z tymi myślami udało jej się zasnąć kilka minut przed 24. Jednak jej spokojny sen nie trwał długo. Obudziła się kilka minut po 3, a w jej myślach natychmiast pojawił się Piotr. W pierwszym momencie chciała do niego zadzwonić i upewnić się, czy wszystko w porządku, ale gdy zobaczyła na zegarku która jest godzina zmieniła zdanie. Z różnymi myślami biła się przez ponad dwie godziny. Udało jej się ponownie zasnąć, ale mimo to obudziła się w nienajlepszym humorze i z takim też udała się do pracy. Piotr natomiast na dobry sen nie mógł narzekać. Przespał spokojnie całą noc. Obudził się po 9 i zaraz po porannej toalecie i śniadaniu wybrał się do kancelarii. Chciał jeszcze przed wyjazdem Wojtka i Marioli rozejrzeć się w sprawach by niepotrzebnie nie zawracać im głowy na urlopie. Po cichu wszedł do sekretariatu i oparty o framugę drzwi obserwował przyjaciółkę jak skupiona próbuje rozczytać jakiś dokument. Domyślił się, że zapewne przepisuje jakieś pismo przygotowane przez Wojtka i wyglądało na to, że zaczyna się co raz bardziej irytować, bo zaczęła coś sobie marudzić pod nosem. Zaśmiał się tylko cicho i postanowił zwrócić na siebie uwagę sekretarki.

- Może pani w czymś pomóc?

- Piotrek, cześć.

- Witam, witam. Ale coś widzę, że ciężko pani pracuje. – stwierdził rozbawiony siadając na fotelu naprzeciw niej

- Żebyś wiedział. Kto do cholery uczył go pisać.

- Znowu się tobą wyręcza? – zapytał retorycznie zabierając z jej ręki kartkę papieru wypełnioną bazgrołami wspólnika – Nie rozumiem, dlaczego to przepisujesz, przecież to nie należy do Twoich obowiązków.

- Jako sekretarki może i nie, ale jako żony najwyraźniej tak.

- Nic tylko pozazdrościć takiej żony.

- Ty akurat nie masz na co narzekać.

- Magda jeszcze nie jest moją żoną.

 -Ale będzie.

- Możesz zrobić sobie przerwę i pokazać mi czym się ostatnio Wojtek zajmował?

- Mogę, nawet mi to na rękę, bo i tak nie wiem, co on tu powypisywał. On ma chyba jakąś dysgrafię.

- Ty lepiej uważaj, bo to podobno dziedziczne.

- Wypluj te słowa, ja chcę mieć normalne dzieci.

- Hehe. Żartowałem. U Wojtka to taka profesorska brawura. Za dużo czasu spędził pracując na uniwerku.

- Dobra chodź do gabinetu, to Ci wszystko pokaże. A długo masz zamiar tu siedzieć?

- Nie. Przejrzę tylko tak powierzchownie i będę się zbierał.

- Acha. No dobra.

- A jak tam wasze pakowanie?

- Jeszcze w lesie. Nie wiem, kiedy to zrobię.

- To może daj sobie już spokój z tym jego pozwem i idź do domu. A tak właściwie to gdzie ten Twój ślubny?

- Ma jakieś spotkanie na mieście.

- Na mieście? I Ty mu na to pozwalasz?

- A o co Ci chodzi?

- Wiesz przynajmniej z kim ma to spotkanie?

- Coś sugerujesz?
- Niby dlaczego… Ale ja bym go nie puścił.

- Bardzo śmieszne, widzę, że humorek dopisuje.

- Dobra daj lepiej te teczki i zamykam się u siebie. Nie chcę się narazić.

Zniknął u siebie w gabinecie na dobre dwie godziny. Nie zorientował się nawet że czas mu tak szybko zleciał. Po 12 żebrał wszystkie dokumenty i po pożegnaniu z Mariolką pojechał do kancelarii Magdy. Już przy wejściu do sekretariatu zobaczył Martę strojącą dużą, żywą choinkę.

- Dzień dobry. – przywitał się stając za blatem sekretarki

- A dzień dobry panu.

- Widzę, że przygotowania do świąt idą pełna parą.

- No tak. Pan Wiktor zażyczył sobie w tym roku duże, żywe drzewko, a jemu nie wypada się sprzeciwiać.

- I bardzo dobrze. Zgadzam się z Wiktorem. Nie ma to jak żywa choinka. Może pomogę? – zaproponował widząc, że nie radzi sobie z zawieszeniem ozdoby na samym czubku drzewa. Nie czekając na odpowiedz, podszedł bliżej i zawiesił trzymaną do tej pory w ręku Marty gwiazdę.

- Dziękuję.

- Nie ma sprawy. A Magda jest u siebie?

- Jest, jest, tylko coś dzisiaj chyba w nienajlepszym humorze.

- A co się stało? – zapytał zaniepokojony słowami sekretarki. Domyślał się, że ich wczorajsza rozmowa może mieć wpływ na jej dzisiejszy nastrój, ale miał nadzieję, że w miarę szybko jej przejdzie

- Pytałam, ale powiedziała, że wszystko w porządku..

- No tak. To może ja już lepiej do niej pójdę. – obrócił się z zamiarem pójścia do gabinetu Miłowicz

- Może się pan czegoś napije?

- Nie dziękuję bardzo. – Stanął przed drzwiami do gabinetu Miłowicz i zapukał, ale nikt mu nie odpowiedział, więc powtórzył tę czynność tym razem nieco głośniej, ale nadal nic. Skoro nie odpowiadała, a Marta nie mówiła nic, że ma klienta, więc pozwolił sobie sam otworzyć drzwi. Uchylił je lekko i opierając się o framugę drzwi przyglądał się jej przez chwilę. Siedziała za biurkiem, czytając jakieś dokumenty. Nie wyczuła jego obecności, co mogło oznaczać, że zaczytała się w pismo dogłębnie je analizując. Postał tak jeszcze przez chwilę, ale gdy nadal nie zwróciła na niego uwagi postanowił się odezwać.

- Przepraszam pni mecenas, mogę pani przeszkodzić? – dopiero teraz podniosła na niego swój wzrok i uśmiechnęła się delikatnie

- Zdecydowanie tak, pod warunkiem, że nie chcesz się z nikim rozwieść, nie musisz walczyć o alimenty, ani o kawałek ziemi pod budowę. – powiedziała to wstając ze swojego miejsca i obchodząc biurko by zatrzymać się po jego drugiej stronie.

- Czyli mogę. – podszedł do niej całując na przywitanie.

- Właśnie miałam do Ciebie dzwonić.

- Też miałem dzwonić, ale stwierdziłem, że lepiej będzie jak przyjdę. I chyba dobrze zrobiłem. Co się dzieje, źle się czujesz?

- Nie, dlaczego pytasz? – odsunęła go trochę od siebie nie chcąc by utwierdził się w swoim przekonaniu

- Marta powiedziała mi, że nie jesteś w najlepszym nastroju, po za tym pukałem kilka razy, ale chyba nie słyszałaś.

-Nie wyspałam się po prostu, to dlatego.

- To może lepiej żebyśmy odwołali to spotkanie z Waligórami, hm?

- Nie trzeba. Powiedziałam już Wiktorowi, że przyjdziemy. A Kuba to się Ciebie już od kilku dni doczekać nie może.

- Czyli wygląda na to, że czeka mnie bardzo miły wieczór.

- Masz jakieś wątpliwości?

- Nie, absolutnie. Ale może w takim razie odwiozę Cię do domu? Prześpisz się trochę.

- Nie mogę.

- Dlaczego? Jeśli masz coś jeszcze do zrobienia to daj, pomogę Ci.

- Nie, ale musze poczekać na Wiktora. Dzisiaj ma przyjść Jagoda i Waligóra chciał jeszcze pogadać.

- Pogadać mówisz… - przysunął się do niej opierając ręce na jej biodrach

- Pogadać… - uśmiechnęła się widząc po jego minie jakie ma zamiary i czując jak coraz bardziej się do niej przybliża, obejmując mocno w pasie.

- A nie może sobie pogadać z Malickim, albo Łukaszem? A my byśmy wrócili sobie do domu i zajęli się sobą. Byłoby przyjemniej… - uśmiechnął się do niej figlarnie całując jej szyję.

-Mmm, mhm… Nie wątpię, ale chyba jednak będziesz musiał odłożyć te przyjemności na inną okazję. – pocałowała go przelotnie w usta wyswobadzając się z jego ramion i odchodząc na swoje miejsce za biurkiem.

- Chyba będę musiał. – uśmiechnęła się widząc jego zawiedzioną minę.

- Może się czegoś napijesz, wody na przykład?

- Nie, dziękuję.

- Byłeś w kancelarii?

- Byłem. Zobaczyłem, co miałem zobaczyć, nasłuchałem się od Mariolki zakazów i nakazów, a potem oddelegowałem ją do domu.

- I bardzo dobrze. Kiedy w końcu chcą jechać?

- Chyba jutro, ale nie byli jeszcze nawet spakowani. – chciał coś jeszcze powiedzieć, ale przerwało mu pukanie do drzwi. Spojrzeli oboje w stronę wydobywającego się dźwięku.

- Proszę. – zawołała reagując na pukanie

- Magda pan Wiktor wrócił.

- Dobrze już idę. – uśmiechnęła się w stronę sekretarki widząc jak zamyka za sobą drzwi. – Poczekasz tu, to nie powinno potrwać długo?

- Na Ciebie zawsze.                                      

- Na pewno nie chcesz nic do picia? – zapytała jeszcze otwierając przed sobą drzwi. Pokręcił tylko przecząco głową siadając na kanapie. Już po chwili była w gabinecie Waligóry.

- A Jagoda gdzie? – zapytała zaskoczona nieobecnością dziewczyny

- Coś jej wypadło. Przyjdzie w poniedziałek. Może to i nawet dobrze, że jej nie ma. Słuchajcie ja chciałbym was prosić żebyście unikali jakichkolwiek scysji z nią. – powiedział bardzo poważnie mając nadzieje, że uda mu się uniknąć nieprzyjemnych sytuacji w trakcie pobytu Jagody w ich kancelarii

- Wiktorku dużo od nas wymagasz. – natychmiast zareagował Bartek

- Ja wiem, że Jagoda jest trudną osobą, ale bardzo was proszę.  Im szybciej i sprawniej będzie przebiegała nasz współpraca, tym szybciej się jej pozbędziemy.

- Nasz współpraca? Ja byłam przekonana, że to Łukasz będzie z nią pracował.

- Magda, oczywiście, że tak, ale w końcu będziemy się z nią widywać wszyscy, prawda?

- Ja tam mam zamiar unikać jej towarzystwa. Mam wystarczająco dużo swoich spraw. – odpowiedział mu Bartek nie mając zamiaru, a już tym bardziej ochoty na spotkania z młodą Rajewską.

- Z tego co mi się wydaje to nam wszystkim zależy na miłej atmosferze.

- Oczywiście Wiktor że tak, ale sam dobrze wiesz, że to nie tylko od nas zależy.

- Wiem, ale to w końcu nam zależy na tym, żeby jak najszybciej się z nią uporać.

- Dobra będziemy dla niej mili, bo domyślam się, że właśnie o to Ci chodzi. Mam rację? – zapytał Malicki wstając ze swojego miejsca

- Mniej więcej.

- No to wszystko jasne, Coś jeszcze Wiktor, bo mam za chwilę spotkanie?

- Nie, nie to wszystko.

- W takim razie do poniedziałku. Trzymajcie się. – pożegnał się wszystkimi opuszczając gabinet Wiktora, a za nim skierował się Łukasz i Magda

- Magda, zaczekaj chwilkę, jeśli możesz. – obróciła się gwałtownie na jego słowa patrząc uważnie na obu panów.

- O co chodzi?
- Chciałbym Cię jeszcze o coś prosić. Właściwie to oboje z Łukaszem chcielibyśmy Cię o coś prosić.

- Achaaa, rozumiem, że jakaś grubsza sprawa? – usiadła z powrotem na kanapie nie wiedząc o czym mówi Wiktor

- Chciałbym żebyś oczywiście w miarę potrzeby i możliwości pomogła Łukaszowi i Jagodzie. Będę spokojniejszy.

- Ale dlaczego?

 - Ja wiem, że Łukasz jest dobrym adwokatem, ale nie mam pewności jak to wyjdzie w trakcie pracy  z Jagodą.

- Ja myślę, że świetnie sobie sami dadzą radę, ale dobrze jeśli tak Ci na tym zależy.

- Bardzo. Sam miałbym na nich oko, ale wiesz jak jest. Nie chce żeby Karolina sobie znowu coś pomyślała.

- Rozumiem, chociaż nie tryskam z tego powodu entuzjazmem.

- Magda ja wiem, że Jagoda nie jest tu mile widzianą osobą, ale to tylko jednorazowy pobyt.

- Szczerze mówiąc Wiktor to ja mam nadzieje, że jednorazowy.

- To co, mogę na Ciebie liczyć?

- Tak, oczywiście.

- Dziękuję. A co do dzisiejszego wieczoru to mam nadzieje, że nic się nie zmieniło?
- Z naszej strony nie.

- To świetnie. – uśmiechnęła się w jego stronę kończąc rozmowę. – Nie zatrzymuje Cię już, bo zdaje się, że masz już wolne.

- No tak, Piotr na mnie czeka w gabinecie. Do wieczora. – pożegnała się z Waligórą i opuściła jego gabinet od razu idąc w stronę swojego. Weszła do środka i zobaczyła Piotra siedzącego na kanapie z opartą o oparcie głową i zamkniętymi oczami. Wyglądało na to, że spał. Uśmiechnęła się sama do siebie. Spojrzała na zegarek. Nie było jej zaledwie 20 minut. Pokręciła tylko z niedowierzaniem głową i w końcu się odezwała.

- Piotr, skarbie możemy iść do domu. – na dźwięk jej głosu otworzył oczy, podnosząc się lekko

- Długo to trwało.

- Spałeś. – stwierdziła widząc jego pozycje i wyraz twarzy, gdy otworzył oczy

- Nie, skąd Ci to przyszło do głowy? – popatrzyła tylko na niego z lekkim uśmiechem dobrze wiedząc, że zasnął. – Nie spałem.

- Nie no oczywiście, że nie.

- Naprawdę

- No dobrze chodź już chłopaku. – wyciągnęła w jego stronę rękę, która już po chwili ściskana była w lekkim uścisku w jego dłoni – Chyba, że chcesz sobie tutaj tak drzemać. – zaśmiała się cicho wiedząc, że to go podirytuje

- Bardzo zabawne. – opuścili kancelarie Waligóry i już kilka minut po 13 byli na Wiejskiej, gdzie oddali się lenistwu. Magda zasnęła w sypialni, przytulona do poduszki krótko po tym jak się położyła. Piotr natomiast leżał obok niej i patrzył na nią. Uwielbiał to robić. Zawsze podczas snu, kiedy nic się nie działo wydawała mu się taka spokojne. Tak było tym razem. Leżał obok niej i patrzył na jej twarz. Pogładził delikatnie jej szyję, tak by jej nie zbudzić, po czym zsunął dłoń wzdłuż jej ręki zatrzymując ją na jej dłoni, która swobodnie spoczywała na jej brzuchu.

- Mmm. Dlaczego nie śpisz? – zapytała nie otwierając oczu czując na sobie jego wzrok i dotyk jego dłoni

- Bo wolę sobie na Ciebie popatrzeć. – westchnęła tylko przybliżając się do niego, pozwalając by ją objął

- Nie zapomnij mnie obudzić, dobrze?

- Nie zapomnę. Śpij. – uśmiechnął się do siebie po czym pocałował ja w policzek przytulając mocniej do siebie. Na takim właśnie odpoczynku zleciał im czas. Po 16 Magda zaczęła się szykować. Piotr cierpliwie czekał aż jego pani zrobi się na bóstwo i będą mogli spokojnie zmienić lokum z Wiejskiej na Polną, gdzie to on się odświeży i przebierze. U Wiktora i Karoliny znaleźli się po 18. Kolacja minęła im w przemiłej atmosferze i nie zakłóciła jej nawet kłótnia dzieci, którą zresztą Wiktor skutecznie ją zakończył, pozwalając córkom oddalić się do swoich pokoi. Po skończonej kolacji panowie przenieśli się do salonu, wygodnie siadając na kanapach, w trakcie gdy panie sprzątały po kolacji.

- Czego się napijecie? – zapytał Wiktor kierując się do barku z alkoholami

- Ja dziękuję. Napiję się kawy.

- Kawy? – uśmiechnęli się wszyscy widząc zdziwiona minę Waligóry – Kochanie? – spojrzał pytającym wzrokiem na Karolinę

- Ja mam wino. – uśmiechnęła się do niego oddalając się za Magdą do kuchni

- W takim razie Piotr nie możesz mi odmówić – powiedział nalewając już do szklanek whiskey.

- Nie śmiałbym. – odpowiedział z uśmiechem obejmując ręka małego Waligórę czując jak chłopiec się do niego przytula

- Wujku, a…

- Kuba daj już wujkowi spokój. – przerwał synowi widząc jak nie odstępuje Korzeckiego na krok

- Ale ja przecież nic nie robie.

- Dlatego możesz już pójść do siebie na górę. Sprawdź lepiej czy dziewczynki czasami nie okupują Twojego pokoju. – powiedział spokojnie, ale stanowczo na niezadowolenie syna

- Jeszcze chwilka. Wujku, a dlaczego tak długo do nas nie przychodziłeś? – Piotr z Wiktorem spojrzeli na siebie zaskoczeni zadanym przez Kubę pytaniem. Piotr szybko zaczął zastanawiać się co chłopcu odpowiedzieć, bo nie wiedział przecież, czy Wiktor z Karoliną rozmawiali o nim przy dzieciach, nie wiedział co tak naprawdę mały wie.

- Nie przychodziłem, bo nie było mnie w Warszawie. – odpowiedział patrzą na chłopca

- A gdzie byłeś?

- Musiałem wyjechać bardzo daleko.

- I co tam robiłeś? Pracowałeś
- Kuba! – Wiktor podniósł lekko głos chcąc powstrzymać syna przed zadawaniem być może niezręcznych dla Piotra pytań. Korzecki spojrzał tylko na Wiktora odpowiadając na kolejne pytanie.

- Można tak powiedzieć.

- Ale już nigdzie nie jedziesz?

- Nie.

- Kuba proszę Cię ostatni raz, idź do siebie. Później do Ciebie przyjdę.

- No dobra. Pa wujku! – krzyknął jeszcze w stronę Piotra wbiegając po schodach

- Pa! – obrócił się w jego kierunku z uśmiechem na twarzy

- Bardzo Cię przepraszam.

- Daj spokój Wiktor, przecież nic się nie stało. To tylko dziecko. Nie wiedziałem tylko, co mam mu odpowiedzieć.

- Dzieci nie znają powodu Twojego wyjazdu. Kuba często o Ciebie pytał, ale zawsze jakoś udawało nam się go przegadać.

- Hehe. No tak nie ma to jak zagadać własne dziecko.

- Czasami nie ma lepszego sposobu, zwłaszcza na takie dziecko jakim jest Kuba. Bywa absorbujący.

- Daj spokój. Udał wam się chłopak.  Zresztą dziewczynki też.

- Ale bywa ciężko.

- Jak to z dziećmi bywa. Coś za coś.

- To na co czekasz? – zapytał słuchając pochwał na temat swoich dzieci

- Hehe. Nie wszystko od razu.

- Chętnie zostanę wujkiem.

- Myślę, że nie Ty jedyny. – odpowiedział upijając łyk alkoholu – Bardzo się cieszę, że przyjąłeś Magdę do spółki.

- Wcześniej czy później to i tak by nastąpiło.

- No tak, ale domyślam się, że to nie było łatwe.

- Nie, dlaczego? Nigdy nie miałem wątpliwości, co do tego, że Magda jest świetnym adwokatem.

- Ty może nie, ale Bartek.

- Wiesz jaki jest Bartek. Miewa swoje humorki. Ale nie musiałem, go zbyt długo przekonywać. Ja planowałem to już zrobić jeszcze jak byłeś w kraju, ale wtedy Bartek miał problemy z Agatą, potem wyszła ta sprawa z waszym wyjazdem. Bartek nie był wtedy przekonany i w zasadzie mu się nie dziwię. Co innego, jak się okazało, że Magda jednak zostaje.

- Bartkowi spadł kamień z serca, podejrzewam, że nie tylko ze względu na kancelarie.

- Piotr – spojrzał uważnie na niego – ja staram się nie wtrącać w sprawy prywatne moich współpracowników.

- Wiem, wiem. Przepraszam.

- Ja rozumiem, że możesz mieć powody do tego, żeby Bartka nie lubić i że możesz być nawet zazdrosny, ale możesz być spokojny, on w żaden sposób Ci nie zagraża. Kiedyś może. Ale teraz…

- Zdaje się, że się zakochał.

- Na szczęście. Szkoda tylko, że Agata tego nie widzi. Ale powiedz, lepiej jak u was w kancelarii?

- Wygląda na to, że Wojtek świetnie daje sobie radę beze mnie. Klientów coraz więcej. Wojtek nawet uważa, że powinniśmy kogoś zatrudnić.

- No to świetnie. Ale coś bez przekonania o tym mówisz.

- No tak, bo wiesz jak to jest z nowymi. Tym bardziej jeśli wzięlibyśmy aplikanta.

- Rzeczywiście trzeba na początku pilnować, ale z czasem by wam się to może opłaciło, skoro nie chcesz zatrudnić nikogo na stałe.

- Nie chcę żeby ktoś zupełnie obcy kręcił mi się po kancelarii.

- Magdy Ci za żadne skarby nie oddam

- O tym to ja wiem. Zresztą ona sama nie chce u nas pracować. Po za tym ja nie wiem, czy aby na pewno potrzebujemy kogoś do pomocy. Nie było mnie przez dość długi czas, na Wojtka zwaliło się sporo pracy. Być może okaże się, że wcale tych klientów nie będzie tak dużo na nas dwóch.

- Wracasz do pracy?

- W przyszłym tygodniu chce się rozejrzeć, wrócić do obiegu, a od nowego roku chciałbym zając się kancelarią na pełnych obrotach. Wystarczy już tego wolnego.

- Widzę, że zaczyna Ci tego brakować.

- Hehe. Chyba rzeczywiście trochę tak. Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek to powiem.
- Co powiesz? – zapytała wchodząc z Karoliną do salonu i słysząc ostatnie słowa Korzeckiego

- Nic takiego. – odpowiedział patrząc na nią jak siada obok niego – Rozmawialiśmy o kancelarii.

- Powiedziałem Piotrowi, że za żadne skarby nie wypuszczę Cię z kancelarii

- Ale ja się nigdzie nie wybieram.

- Niestety. –skomentował zawiedziony, po czym uśmiechając zamoczył usta w trunku

- Tak, co Ty nie powiesz. Rozmawialiśmy już o tym nie raz.

- Tak, wiem. Jakoś sobie z Wojtkiem będziemy musieli poradzić.

- Dacie rade. – Wiktor nie krył zadowolenia ze lojalności Magdy, choć prawdopodobnie nie czuł by urazy, gdyby jednak zdecydowała się pracować z Piotrem. – Magda może jednak? – zapytał podnosząc butelkę czegoś mocniejszego.

- Ja dzisiaj prowadzę.

- Samochód zawsze możecie zostawić. – zaproponowała Karolina

- No niby tak, tylko, że zastawiliśmy Ci garaż. – odpowiedziała z uśmiechem czekając na reakcje koleżanki

- Ty kochanie zastawiłaś.

- No wiesz! – oburzyła się na słowa Piotra – Sam powiedziałeś, że mam stanąć tak, żeby było mi wygodnie wyjechać, więc w czym problem?

- I to jest właśnie typowo babskie myślenie.

- Wiktor! – zaśmiała Karolina wiedząc, że Wiktor miał na myśli kobiece roztrzepanie za kierownicą.

- Pochwal się proszę, co jakiś czas temu zrobiłaś.

- Co zrobiłaś? – zaciekawił się Magda spoglądając na chwilę na Piotra po czym od razu skierowała wzrok na przyjaciółkę, nie wiedząc o czym mówi Wiktor.

- Mało istotne zdarzenie.

- Gdzie przywaliłaś?

- Śmiej się, śmiej. Nic się nie stało. Nawet najlepszemu kierowcy może się zdarzyć. – broniła się Karolina za wszelką cenę chcąc uniknąć odpowiedzi

- No tak, ale nie na własnej posesji.

- Nie zmieściłaś się do garażu. – domyślił się Piotr widząc wcześniej miejsce przeznaczone na wjazd do garażu.

- Hehe. – zaśmiał się Wiktor

- No naprawdę kochanie bardzo śmieszne. Szkoda, że się tak nie śmiałeś jak zobaczyłeś samochód. A ty skąd to wiesz?

- Magda stanęła do garażu prostopadle, bo tak prościej i wygodniej, ale żeby wjechać do środka to na pewno trzeba się trochę bardziej namęczyć. Za duży kąt, zwłaszcza na Twój samochód.

- Chociaż jeden się nie śmieje.

- Ale samochodu szkoda. – nie wytrzymali i roześmiali się wszyscy.

- Nie chwaliłaś się. Kiedy to zrobiłaś?

- Jak byliście w górach. Ale mówiłam Wiktorowi, że jest mniej miejsca na wjazd niż w tamtym domu, to nie chciał mnie słuchać.

- Pamiętaj Piotr, jak będziesz planował kupno domu to pierwsze co, to patrz na garaż. Musi być ogromny i na wprost bramy wjazdowej. Ja chciałem oszczędzić i widzisz jak to się skończyło.

- Ja kupiłbym mniejszy samochód.

- O jeszcze lepszy pomysł.

- Chcecie na nas oszczędzać, tak? – oburzyła się Karolina

- Nie na was. Na szkodach przez was wyrządzanych.

- Uuu Wiktor uważaj, bo sobie grabisz. – zażartował Piotr

- Będziesz spał na kanapie i co wtedy? – dołączyła się Magda

- Na kanapie. Jeszcze czego. W garażu. – zaśmiali się wszyscy ze słów Karoliny. Na wspólnych rozmowach mijały im kolejne minuty. Poruszali różne tematy, unikając jednak rozmowy na temat wyjazdu Piotra. W pewnym momencie temat rozmowy zszedł na związek Agaty i Bartka. Jednak Karolina widząc nagłą zmianę nastroju Piotra i sposobu jego rozmowy na ten temat zwłaszcza z Magdą sprytnie postanowiła zmienić obiekt zainteresowania, a o Agacie stwierdziła, że porozmawia jak będą z Magdą same. I tak też zrobiła. Wykorzystała moment kiedy Miłowicz poszła z nią do kuchni  pozmywać naczynia po cieście i napojach.

- Dawno nie widziałam, żeby Wiktora tak poniosło. – powiedziała mając na myśli Wiktora w stanie nietrzeźwości

- Sama wiesz, że żeby zobaczyć Wiktora w takim stanie to trzeba mieć szczęście. A głowa też już nie ta, co u Piotrka.

- Zobaczymy jaka będzie Piotra reakcja na te procenty.

- To znaczy?

- Lekarz mówił, że powinien jeszcze uważać na alkohol. Zresztą nie tylko na alkohol.

- Ale przecież nie wypił dużo. Nie martw się, kontroluje się.

- No niby tak, ale nie wie tak naprawdę na ile może sobie pozwolić.

- Magda, on musi i chce wrócić wreszcie do swojego normalnego trybu życia.

- Wiem i przecież mu nie zabraniam, ale czasami mam wrażenie, że zapomina o tym, że musi jeszcze uważać, że ciągle jest narażony na nawrót choroby, zwłaszcza przez jakiś czas jeszcze.

- Jestem pewna, że on o tym nie zapomina. Magda ja wiem, że to może być trudne, ale zaufaj mu, on wie co robi. Piotrek nie jest głupi.

- Masz racje, ale boję się tego, że rzuci się na głęboką wodę, a nie będzie jeszcze na to gotowy. – Karolina spojrzała na nią uważnie z uśmiechem na twarzy mówiącym, że trochę przesadza – Chcesz mi powiedzieć, że histeryzuję?
- Nie. Nawet Cię rozumiem, ale doskonale wiesz, że Piotra w domu nie utrzymasz. Nawet gdybyś go do kaloryfera przywiązała to i tak nie dasz rady.

- Tak wiem i nawet nie chce tego robić, bo widzę jak bardzo mu zależy na tych wszystkich rzeczach, typy praca, sport, nie daj Boże motocykl, ale na szczęście teraz jest zima i jeszcze nic na ten temat nie wspominał.

- Hehe. W końcu się doczekasz. Tylko daj mu czas.

- Bardzo mnie uspokoiłaś.

- Rozmawialiście o Agacie?

- Dlaczego pytasz?

- Bo widziałam jego reakcje na same rozmowy o niej.

- Mam wrażenie, że stał się ostatnio na nią bardzo cięty. Nie wiem tylko dlaczego.

- Co masz na myśli?

- Bartek prosił mnie żebym przekonała Agatę do rozmowy z nim. Powiedziałam o tym Piotrowi, a on stwierdził, że wolałby żebym się między nich nie mieszała, bo w ten sposób pozwolę Agacie na mieszanie się w nasz związek. Dużo nie brakowało, a byśmy się pokłócili.

- Szczerze mówiąc ma trochę racji. Znasz Agatę. Nie lubi kiedy, ktoś ją do czegoś nakłania. Poza tym musisz Piotra zrozumieć, że się boi. Wie doskonale jaki stosunek do niego ma Agata.

- Ale przecież nawet jakby mi powiedziała, że mam go zostawić, to i tak tego nie zrobię. Wyszło na to, że nie potrafię sama podjąć żadnej decyzji.

- Na pewno nie to miał na myśli.

- Niby nie, ale tak to zabrzmiało.

- Oczywiście możesz porozmawiać z Agatą, ale potem musisz liczyć się z tym, że ona też powie Ci co myśli.

- Czegokolwiek bym nie zrobiła to i tak mi powie i wcale się nie spodziewam, że rzuci się Piotrowi na szyję.

- Magda, ale przecież Agata z Piotrem nigdy nie pałali do siebie nie wiadomo jak wielką sympatią.

- Wiem, wiem, ale przecież jakoś potrafili się dogadać, a ja od kilku dni mam wrażenie, że chciałby żebym z Agatą w ogóle o nim nie rozmawiała, zupełnie jakby chciał pozostawić tę sprawę z Agatą bez jakiejkolwiek rozmowy.

- A wiesz co mi się wydaje? – Magda popatrzyła na nią pytająco – A może Piotr chce spędzić jeszcze trochę czasu tylko z Tobą? Może na razie wolałby nie zajmować się niczym innym, tylko zadbać o wasz związek, bo to jest chyba najważniejsze prawda? 

- Ale on sam na początku chciał jak najszybciej porozmawiać z Agatą, a teraz się to przeciąga w czasie. Wczoraj widzieliśmy się z Wojtkiem i Mariolą, dzisiaj z wami. W przyszłym tygodniu też nie zobaczymy się z Agatą. Podejrzewam, że najbliższa okazja będzie po świętach.

- No to trudno. Kiedyś i tak się spotkają. Po co wszystko przyśpieszać? Daj mu na wszystko czas.

- Może masz rację.

- Mam. Powiedz lepiej, co robicie ze świętami? Twoi rodzice przyjeżdżają?

- W tym roku nie. Postanowiliśmy z Piotrem, że Wigilie spędzimy w Warszawie z Sebastianem, a w pierwsze święto pojedziemy do Olsztyna.

- I dobrze. Słuchaj a może my przygarniemy Sebastiana, żebyście mogli z Piotrem posiedzieć sobie sami.

- Nie ma takiej potrzeby. Wy też w domu?

- W domu najlepiej. Poza tym to będą pierwsze święta Julki z nami, więc chyba w domu będzie lepiej.

- No tak. Pamiętaj, że jutro idziemy na zakupy. Agata i Sebastian też będą.

- Czy ja dobrze słyszałem, coś o zakupach? – zapytał Piotr wchodząc do kuchni

- Nieładnie tak podsłuchiwać. – zwróciła mu uwagę Magda czując już na sobie jego rękę obejmującą ją w pasie

- Nie podsłuchiwałem, po prostu długo tu już siedzicie i prawdopodobnie nie miałbym nic przeciwko gdyby nie to, że gospodarz wymiękł a ja sam zacząłem się nudzić.

- Zasnął? – spojrzała na niego rozbawiona Karolina – Przepraszam Cię.

- Nic się nie stało. Zdarza się. Jak chcesz to mogę pomóc Ci go przetransportować do sypialni, bo na fotelu to ciężka noc przed nim.

- Niech śpi. Może sam się obudzi, a jak nie to trudno. Najwyżej jutro nie opędzi się od pytań dzieciaków.

- Kochanie myślę, że w interesie wspólnika powinnaś zaprotestować. – powiedział patrząc na Magdę

- Wiktor zawsze sam dba o swoje interesy.

- No tak, ale mimo wszystko to Waligóra.

- Dajcie spokój. Dojdzie do siebie to najwyżej sam trafi do sypialni.

- A jak nie trafi?

- Trafi. O to się nie musisz martwic. To, o której jutro te zakupy?
- Wstępnie na 16.

- Wiktor będzie musiał zostać z dzieciakami, bo pani Helenka ma już wolne.

- Przecież możesz je zabrać ze sobą.

- Mhm. Tak i zamiast za wyprzedażami to będę biegała za dzieciakami. Nie ma mowy.

- No dobra. Ugadałyście się już, bo jeśli tak, to chyba będziemy się zbierać?

- Będziemy. Jesteś pewna, że Wiktor ma spać na tym fotelu?
- Jak najbardziej. Niech odczuje skutki uboczne, może wtedy nie będzie mówił, że nie ma czasu nawet się z nikim spotkać.

- Hehe. – roześmiali się oboje na słowa Karoliny idąc w stronę przedpokoju, gdzie zaczęli się ubierać. Pożegnali się z Karoliną i już po chwili samochód prowadzony przez Magdę kierował się w stronę Wiejskiej, gdzie zaleźli się po kilku kolejnych minutach. Przed samymi drzwiami mieszkania poczuła na sobie

dłonie Piotra. Uśmiechnęła się tylko do siebie przekręcając klucz w zamku. Chwyciła go za rękę i pociągnęła do środka mieszkania.

- Pozwoli pani, że zostanę dzisiaj na noc? – zapytał ją na ucho całując przy tym po szyi

- To jest przekupstwo. – z zamkniętymi oczami pozwalając mu na te pocałunki czuła jak zsuwa z niej płaszcz zrzucając go na podłogę

- Skuteczne?

- To zależy co masz do zaoferowania na zakończenie tego dnia?

- Zmruż oczy to Ci pokażę. – nie odpowiadając już nic odwróciła się tylko w jego stronę całując namiętnie, po to by już po chwili znaleźć się z nim w sypialni udowadniając sobie miłość. Rano pierwsza obudziła się Magda. Przez całą noc czuła na swoim ciele obejmujące ja dłonie Piotra przytulającego się do jej pleców. Poleżała chwilę, ale gdy spojrzała na zegarek, na którym była już godzina 10.17 doszła do wniosku, że powinna już wstać jednak z objęć Korzeckiego wcale nie tak łatwo się wydostać.

- Nigdzie Cię nie puszczę. Jest mi tu z Tobą bardzo wygodnie. – odezwał się przyciągając ją mocniej do siebie, czując jak próbuje zdjąć z siebie jego ręce i wyjść z łóżka.

- Piotruś proszę Cię. – obróciła lekko głowę w jego stronę nadal próbując wydostać się z łóżka.

- Mmm. Jest jakiś konkretny powód? – zapytał podnosząc się lekko i całując ja w odkryte plecy

- Muszę nakarmić Mańka.

- Myślę, że nic mu się nie stanie jak zrobisz to później, a teraz zajmiesz się mną. – stanowczym ruchem obrócił ja na plecy i pochylając się nad nią namiętnie pocałował.

- Mmmm. Toba zajmowałam się w nocy.

- I było bardzo przyjemnie, dlatego chętnie to powtórzę, bo nie jestem do końca przekonany, czy to się działo naprawdę, czy może mi się tylko przyśniło.

- No wiesz! Jesteś okropny. Puszczaj! – starała się wyrwać z jego uścisku, ale Piotr nie dawał za wygraną, tym bardziej, że zaczął się dobrze bawić.

- Nie ma mowy. – z uśmiechem na twarzy zaczął tworzyć ścieżkę pocałunków na jej ramionach i szyi z każdym kolejnym schodząc coraz niżej. Nie miała aż tylu sił żeby wydostać się z łóżka, poza tym pocałunki Piotra sprawiały jej ogromną przyjemność. Zarzuciła mu jedną rękę na głowę bawiąc się jego włosami a druga błądząc po jego plecach. Poddała się na chwile jego poczynaniom, jednak gdy poczuła jego pocałunki na swoich piersiach dotarło do niej, że to jest najlepszy moment, żeby przerwać jego zamiary, tym bardziej, że czas wcale nie zatrzymał się w miejscu, a ona miała na ten dzień dość sporo planów.

- Piotruś ja naprawdę nie mam czasu. – powiedziała starając się odsunąć go od siebie, jednak bez większego skutku, bo zamknął jej usta pocałunkiem

- Ja tu się staram, żeby zrobić Ci przyjemność…

- I przy okazji sobie – uśmiechnęła się wchodząc mu w zdanie

-To jest szczegół. Chodzi mi tylko i wyłącznie, żeby Cię zadowolić. – uśmiechnął się figlarnie patrząc jak się rumieni

- W nocy już to zrobiłeś. Jeszcze Ci mało?

- Z Tobą zawsze mi mało.

- Jesteś niewyżyty.

- Ale za to bardzo Cię kocham. – cmoknął ja szybko w usta, kładąc się obok niej i rozluźniając uścisk nadal trzymając jedna rękę na jej talii. – Z tego, co pamiętam to do centrum wybierasz się o 16.

- Dobrze pamiętasz. – odpowiedziała na jego stwierdzenia podnosząc się do pozycji siedzącej jednocześnie zakładając na siebie jego koszule.

- To gdzie Ci się tak śpieszy? – zapytał rozkładając się wygodnie na całym łóżku

- Muszę posprzątać to przede wszystkim, poza tym jeśli chcemy spędzić te święta sami to wypadałoby zadbać o coś do jedzenia.

- Przecież Ci pomogę.

- Pojedziesz ze mną po choinkę?

- Mhm, ale jeszcze nie teraz, dobrze? – odpowiedział na jej pytanie, przytulając się do poduszki i patrząc jak się ubiera. Uśmiechnęła się tylko do niego doskonale wiedząc, że najchętniej to pospałby jeszcze trochę. Wyszła z sypialni w kierunku łazienki, gdzie zniknęła na pół godziny. Korzecki w tym czasie pościelił łóżko, ubrał się i zaszył się w kuchni przygotowując śniadanie. Zamierzał też nakarmić Mańka, ale gdy tylko zbliżył się do miski kociaka ten wyraził swoje niezadowolenie, więc zrezygnował nie chcąc narażać się pupilowi swojej dziewczyny.

- O jak miło, że zrobiłeś kawę. – weszła do kuchni i od razu poczuła zapach świeżo zaparzonej kawy

- I śniadanie. – zareagował na jej słowa odwracając się w jej stronę, na co ona odwdzięczyła mu się czułym pocałunkiem

- Jesteś kochany.

- Przez skromność nie zaprzeczę. Proszę. – wskazał jej ręką by usiadła

- Nakarmiłeś Mańka?

- Chciałem, ale mi nie pozwolił. – odpowiedział wymijająco zajęty konsumowaniem kanapki – Chyba ostatnio mnie nie lubi.

- Hehe. Co Ty wygadujesz?

- Mówię poważnie. Chciałem mu nalać mleka i dać puszkę, ale najeżył się na mnie, więc wolałem się nie narażać.

- Maniuś, kocie chodź. – zawołała zwierzaka nakładając do  jego miski zawartość z puszki kociego przysmaku. Kot na jej wołanie natychmiast pojawił się w kuchni i patrzył jak Magda nalewa mu jeszcze mleka. Pogłaskała kociaka widząc jak zajada się śniadaniem, po czym umyła ręce i usiadła ponownie do stołu popijając kawę.

- To prawda, że koty są fałszywe. – stwierdził przyglądając się wcześniejszym poczynaniom Magdy i reakcji kota

- Może się mu czymś naraziłeś? – zapytała rozbawiona myśląc, że przez cały czas żartuje

- Pewnie tak. – uciął krótko – To co z tą choinką?

- No trzeba by było pojechać, tylko nie wiem, czy w takim tempie zdążymy.

- Skarbie w razie czego lasy są czynne całą dobę. – powiedział poważnym tonem czekając na jej reakcję

- Będziemy tak długo chodzić po mieście, aż znajdziemy odpowiednią.

- Proszę? – udał, że nie niedosłyszał. Perspektywa spędzenia całego dnia na szukaniu choinki nie wydawała mu się atrakcyjnym zajęciem na sobotni dzień

- No, a czego się spodziewałeś? Gdybyś grzecznie w nocy wrócił do siebie to ja bym się wcześniej wyspała, a choinka pewnie byłaby już kupiona.

-Czyli to moja wina?

- Przekupiłeś mnie.

- Ale to Ty uległaś. – odpowiedział zalotnie zerkając na nią

- No właśnie. To już drugi raz, a o czymś rozmawialiśmy, prawda?

- Madzia, możemy nie myśleć o tym, co by było gdyby?

- Możemy, tylko, że Tobie to przychodzi znacznie łatwiej.

- Doskonale wiesz, że nie wszystko da się zaplanować. Nie możesz za każdym razem zastanawiać się czy zajdziesz w ciąże czy nie. Kochanie nie daj się zwariować. Jakoś wcześniej nie miałaś z tym problemu. – słuchała go uważnie i wiedziała, że w znacznym stopniu ma rację, dlatego postanowiła go posłuchać i tak bardzo się tym nie przejmować, co ma być to będzie, a po świętach umówi się na wizytę do lekarza i być może wtedy przestanie tak intensywnie myśleć o dziecku.

- Twój spokój mnie powala, ale niech Ci będzie. To co z tymi zakupami?
- Zakupami? Przed chwilą była mowa tylko o choince. – spojrzał na nią przerażony na samo słowo „zakupy”

- No coś do jedzenia też trzeba kupić. Ja bym się zadowoliła w Wigilie samym kawałkiem ryby, ale Ty i Sebastian to raczej nie. 

- No ja na pewno nie.

- No właśnie.

W szybkim tempie wyszykowali się do wyjścia i już po chwili wsiedli w samochód i ruszyli na poszukiwanie odpowiedniej zdaniem Magdy choinki. Nie musieli długo szukać, bo dzięki Piotrowi szybko dotarli do jakiejś szkółki leśniczej, gdzie sprzedawano drzewka. Wybór drzewka jednak już nie poszedł tak sprawnie, ponieważ Magda miała spory dylemat. Zastanawiała się między dwoma choinkami i nie mogła się zdecydować którą wolałaby mieć w domu. Piotr widząc niezdecydowanie dziewczyny postanowił wziąć sprawę w swoje ręce i ostatecznie zakupili oba drzewka z czego jedno stanie w mieszkaniu Miłowicz, a drugie u niego. Po kupieniu i dogadaniu się ze sprzedawcą, że dowiozą im choinki do mieszkania Piotra jeszcze tego samego dnia, ruszyli do marketu na zakupy spożywcze. Rozstali się ponad godzinę później. Odwiozła Piotra na Polną a sama skierowała się do centrum handlowego gdzie była umówiona z dziewczynami i Sebastianem. W trakcie zakupów zapytała Piotra wprost ,co chciałby dostać od niej na święta. Liczyła na to, że kwestię prezentu dla niego będzie miała z głowy, ale Piotr, jak to Piotr uznał, że niczego mu nie potrzeba. Do centrum dotarła oczywiście spóźniona, ale nie ma się co dziwić, bo dotarcie do galerii na czas w sobotnie popołudnie tym bardziej przed świętami graniczyło z cudem. Zostawiła samochód na parkingu i już po chwili była w kawiarni gdzie czekali na nią przyjaciele.

- Cześć. Przepraszam was, ale straszne korki.

- Tak wiemy siostro. Jak zawsze korki.

- Ale nie przejmuj się nie czekaliśmy długo, bo przewidzieliśmy, że się spóźnisz, dlatego sami też przyjechaliśmy później – dogryzła jej Agata

- Ciekawe.

- No nie? A gdzie Mariola?

- To Ty nie wiesz?
- Czego?

- No, że Mariola z Wojtkiem wyjeżdżają dzisiaj do Krakowa. Wrócą po świętach.

- Takim to dobrze.

- Nikt Cię na siłę w domu rudzielcu nie trzyma. Ja gdybym nie miał w przyszłym tygodniu sesji to też bym sobie gdzieś wyjechał.

- Sebuś, braciszku i zostawiłbyś mnie na cały tydzień? – udała zdziwienie z uśmiechem patrząc na przyjaciela

- Nie mam co do Ciebie żadnych zobowiązań. Na szczęście.

- Dobra koniec tych żarcików. Idziemy, bo ja nie mam zbyt wiele czasu. Wiktor szedł z dzieciakami do kina więc mamy tylko jakieś dwie godzinki.

- Powinni kręcić zdecydowanie dłuższe filmy dla dzieci. – stwierdziła Agata kierując się za przyjaciółmi

Rozpoczęli szaleństwo zakupowe. Rozpoczęli od odzieży damskiej. Zaszyli się między wieszakami z bluzkami i spódniczkami każda szukając czegoś odpowiedniego dla siebie.

- Karolina musisz mi pomóc. – zaczęła przeglądając stojak z koszulami damskimi

- W czym?

- Kompletnie nie wiem, co mam kupić Piotrowi na święta. – zrobiła bezradną minę oczekując od przyjaciółki chociażby minimalnej wskazówki

- Też co roku zastanawiam się, co sprezentować Wiktorowi.

- Sebastian mówi że skoro nie wiem co, to najlepiej jakiś kosmetyk i koszule. Ale sama nie wiem.

- Standardowo i to nawet nie jest zły pomysł, tylko nie będziesz mu przecież kupowała tego samego co roku. Wiesz co, Piotr wraca po świętach do pracy, tak?

- Takie ma plany.

- No właśnie i z tego co zauważyłam wczoraj to nie może się już tego doczekać, dlatego ja na Twoim miejscu kupiłabym mu jakiś porządny długopis, albo pióro.

- Myślisz, że to wystarczy?

- W zupełności.

- Pytałam go nawet czegoś potrzebuje, ale wiesz jak to jest.

- Wiem, aż za dobrze. Ale mówię Ci pióro, albo długopis. No chyba, że chcesz zaszaleć i jakoś specjalnie go tym prezentem poruszyć, to trzeba by było bardziej się zastanowić. Może jakaś wycieczka, albo …

- Motocykl. – stwierdziła wchodząc  przyjaciółce w zdanie

- Hehe. No to, to by go na pewno poruszyło.

- Jego pewnie tak. Gorzej ze mną.

Robiąc zakupy dla siebie myślała ciągle o prezencie dla Piotra. Postanowiła w końcu wykorzystać pomysł Karoliny i kupić dobry, firmowy długopis. Będąc jeszcze w sklepie z odzieżą męska w celu obkupienia Sebastiana wpadła jej w oko granatowo-błękitna koszula. Nie zastanawiała się z byt długo, tylko wyszukała odpowiedni rozmiar i ruszyła w kierunku kasy. Po dwóch godzinach krążenia po sklepach zakończyli wspólne zakupy zasiadając jeszcze w kawiarni pijąc kawę.

- Dziewczyny nie chciałbym was urazić, ale wy tak zupełnie to normalne nie jesteście. – stwierdził Sebastian ogarniając wzrokiem wszystkie pakunki stojące dookoła ich stolika

- Co masz na myśli? – zapytała Agata nie rozumiejąc o co mu chodzi

- Jak to o co? Każda z was ma faceta, tak?

- … - popatrzyły po sobie z wyrazem twarzy oznaczającym, że zupełnie nie rozumieją przyjaciela

- Tak, czy nie?

- No w zasadzie to tak, ale o co Tobie chodzi? – odpowiedziała mu w końcu ruda

- O to, że każda normalna kobieta, mając faceta z porządną gotówką w kieszeni nie ruszyłaby się do centrum handlowego bez niego, a jeśli nie bez niego to już na pewno nie bez jego kasy. A z tego, co się orientuję to ani Wiktor, ani Piotrek, a już tym bardziej Rafał na brak środków do życia narzekać nie mogą. A wy, co?

- Ode mnie się odczep. Od kilku lat wydaje pieniądze Wiktora, a dzisiaj wreszcie mogłam wydać to, co sama zarobiłam i nikt tego nie sprawdzi. I tak dla twojej wiadomości, to mam z tego ogromną satysfakcję.

- Właśnie. Ty nigdy nie zrozumiesz co to znaczy być zupełnie niezależnym od swojego faceta. Po za tym ja nie mam żadnej wiedzy na temat „Piotra środków do życia” i nie miałabym sumienia wziąć od niego pieniędzy.

- Ej Magda, ale to wcale nie jest takie głupie. Przecież coś Ci się należy, po tym co zrobił, mógłby trochę w Ciebie zainwestować.

- Dziękuje Ci bardzo Agatko, nie wiedziałam, że jest ze mną aż tak źle, że trzeba we mnie inwestować.

- Oj tam, czepiasz się słówek, a korona z głowy by panu mecenasowi nie spadła.

- Nie wiem, czy by spadła, czy nie, ale na pewno nie zamierzam brać od Piotra pieniędzy. Nigdy tego nie robiłam i teraz też nie będę.

- Brawo moja niezależna siostrzyczko. Ale po ślubie to chyba już co innego, prawda?

- Po jakim ślubie? Sebastian wypluj te słowa. Przynajmniej na razie.

- Agata!... Daj spokój. – opanowała przyjaciółkę Karolina widząc niewyraźną minę Magdy.

- Dobra, już dobra. Powiedzcie mi lepiej, co robimy z Sylwestrem, bo jakoś nie umówiliśmy się jeszcze, nie mamy żadnych biletów do żadnego lokalu, a ja nie zamierzam spędzić Sylwestra z matką Rafała.

- To chyba oczywiste, że skoro nie idziemy do żadnego lokalu to znaczy, że Sylwester u nas. Wiktor jest tym pomysłem zachwycony. Stwierdził, że to nawet lepiej, bo nie będzie musiał się pilnować.

- Hehe. Karolina ja nie poznaje ostatnio Twojego męża. To na pewno ten sam Wiktor, co kilka tygodni temu?

- Tak Magda, ten sam, z tym że doszedł do wniosku, że czas najwyższy trochę wyluzować i zając się sobą i rodziną. – odpowiedziała nie ukrywając zadowolenia z postanowień męża

- Nie wierze. Hehe. Wiktor Waligóra i beztroskie życie. Nie uwierzę dopóki nie zobaczę.

- Jak widać mój mąż potrafi jeszcze zaskoczyć, nie tylko mnie. Ale przyjdziecie oczywiście wszyscy? – zapytała patrząc na przyjaciół

-Chętnie zobaczę tego odmienionego Waligórę. To może być jedyna taka okazja.

- Sebuś nie wiem, czy Wiktor byłby taki zadowolony gdyby wiedział, że się z niego nabijasz.

- Ja się z niego siostrzyczko nie nabijam, a na Twoim miejscu przemyślałbym jak uniknąć niezręcznych sytuacji.

- Jeśli o mnie chodzi to będę się powstrzymywała, żeby nic Piotrowi nie zrobić… chociaż może to być ciężkie. Ale co z Rafałem?

- A co ma być? Myślałam, że masz zamiar przyjść z nim?

- Tak Karolina, ale ja, Piotr i Rafał jednorazowo, w tym samym miejscu. Nie wydaje wam się to trochę ryzykowne?

- Agata, ale Piotr wie o Rafale.

- Powiedziałaś mu?!

- Tak. Piotr wie, że do niczego między nami nie doszło.

- I dobrze zrobiłaś. Powinien wiedzieć. – Karolina przyznała jej rację. Podobnie jak Magda uważała, że jeśli Magda chce być z Piotrem, to nie mogą mieć przed sobą tajemnic i Piotr powinien wiedzieć, co działo się u Magdy w trakcie jego nieobecności.

- Wydaje wam się, że obecność naszej trójki pod jednym dachem niczym nie grozi?

- Zależy jak jesteś nastawiona? – zapytał Sebastian chcąc w końcu dowiedzieć się, czy Agata chociaż trochę postanowiła zmienić swoje nastawienie, co do Korzeckiego

- Ja? Ja mogę się postarać, ale nie daje gwarancji, że nie wybuchnę.

- Najwyżej Magda powie Piotrowi, żeby omijał Cię szerokim łukiem.

- Sebastian, to mnie to nie bawi.

- Magda, nikogo z nas to nie bawi, ale skoro wszystkim tak bardzo to ciąży, to dlaczego oni jeszcze ze sobą nie rozmawiali?

- Dobre pytanie, tylko, że ja braciszku, na nie odpowiedzi nie znam. Zapytaj Agatę.

- Dlaczego mnie? Ja nie mam zamiaru prosić pana Korzeckiego o rozmowę, bo Magda szczerze mówiąc nie wiem czy tu jest o czym rozmawiać. Zrobił, co zrobił. Ty mu wybaczyłaś, chcesz z nim być, to twoja decyzja, którą ja szanuje, ale to, że my się przyjaźnimy to wcale nie oznacza, że musimy z Piotrem pajac do siebie nie wiadomo jak wielką sympatią. Jeżeli on nie ma mi nic do powiedzenia, to o czym my tu mówimy?

- Dobra, słuchajcie dajcie spokój. Piotr chyba wie co robi, jest dorosłym facetem i Agatko myślę, że Magda w żaden sposób nie da rady nakłonić go do rozmowy z Tobą, jeśli sam nie będzie widział w tym potrzeby. I przestańcie do tego wracać. Najważniejsze, że przeprosił. – Karolina starała się rozładować dość napiętą atmosferę, która się miedzy nimi nawiązała, jednak to wcale nie było takie proste, bo Agata nadal upierała się przy swoim

- Magdę. – wtrąciła Bielecka z ironią

- A kogo Twoim zdaniem powinien przepraszać?

- Karolina, ale tu nie chodzi o te głupie przeprosiny.

- W takim razie o co, bo zdaje się, że ja nie rozumiem?

- O szacunek. Wrócił i co? Myśli, że to wystarczy?

- A czego Ty od niego chcesz?! Co on powinien Twoim zdaniem zrobić?!

- Karolina, spokojnie. – próbowała ja uspokoić Magda

- Chyba nie jest głupi i wie doskonale, że Magda sama by sobie nie poradziła po tym jego wyjeździe. Czy on chociaż któremuś z nas podziękował? Gdyby nie my to równie dobrze mógłby nie wracać do Warszawy.

- Mnie podziękował. – odezwał się milczący dotąd Sebastian przerywając tym samym donośną rozmowę między Karoliną a Agatą

- Ooo. No proszę. Chociaż tyle.

- I moim zdaniem zachował się w porządku. I zostawcie już ten temat, bo zaraz się pokłócicie i znowu będzie problem. Powiedzcie lepiej kto ośmieli się przeszkodzić Płaskim i zadzwoni do nich w sprawie Sylwestra? I zaznaczam od razu, że nie będę to ja.

- Ja mogę zadzwonić. Żaden problem. A jak Mariolka nie odbierze to Piotr zadzwoni do Wojtka. Obiecał, że będzie miał włączony telefon w razie gdyby Piotr miał jakiś problem w kancelarii. – zaoferowała Magda widząc, że żadne z przyjaciół nie pali się do wykonania tego zadania

- No to świetnie. Tylko powiedź im, że obecność obowiązkowa. A jeśli chcą przyjechać z tego urlopu we trójkę to muszą się śpieszyć, bo do Sylwestra zostało niewiele czasu. – powiedział z uśmiechem rozbawiając tymi słowami dziewczyny

- Sebastian jesteś okropny.

- Dobrze, słuchajcie ja będę się pomału zbierała. Muszę jeszcze podjechać do Piotra i odebrać od niego moją choinkę.

- To co, my też w takim razie będziemy się zbierać?

Opuścili wspólnie centrum handlowe, po czym każde z nich udało się w swoją stronę. Karolina po pół godzinie dotarła do domu, gdzie czekała na nią miła niespodzianka. Dzieci po popołudniu spędzonym z Wiktorem same grzecznie zajmowały się sobą w swoich pokojach dzięki temu mogli z Wiktorem w spokoju porozmawiać. Agata tak samo jak Sebastian wrócili do swoich mieszkań i oboje zajęli się pracą, natomiast Magda prosto spod Centrum pojechała na Polną. Po drodze zastanawiała się, czy wspominać Piotrowi o tym co mówiła Agata. Doszła do wniosku, że jeśli sam zapyta o Agatę to mu powie, jednak jeśli tego nie zrobi to zatrzyma na razie rozmowę z przyjaciółmi dla siebie. Kilka minut przed 20 zatrzymała samochód przed kamienicą. Wysiadła z samochodu i ruszyła w stronę wejścia, gdy przypomniała sobie, że kupiła przecież dla swojego mecenasa koszulę. Wróciła się do samochodu, zabrała odpowiednią torbę i udała się na górę. Stanęła przy drzwiach i zadzwoniła dzwonkiem, jednak nikt jej nie otwierał. Dopiero przy którymś razie, gdy miała już wyciągnąć telefon i zadzwonić do Piotra, Korzecki otworzył jej drzwi.

- Cześć. – wpuścił ją do środka

- No cześć. Co tak długo? Dzwoniłam kilka razy.

- A bo miałem wierzę włączoną i nie słyszałem dzwonka.

- No ładnie. To ty się tu bawisz w najlepsze a stoję pod drzwiami.

- Przepraszam, ale myślę, że jak zobaczysz co zrobiłem, kiedy ty szukałaś wyprzedaży świątecznych to chociaż trochę wkupię się w Twoje łaski.

- Co zrobiłeś? Jeśli kolację to ja dziękuję. – uśmiechnęła się odwieszając na wieszak swój płaszcz.

- Nie. Nie zrobiłem kolacji. Nie tym razem. – uśmiechnął się tajemniczo wzbudzając w ten sposób jej ciekawość – a tak w ogóle to dobry wieczór – zbliżył się do niej i pocałował – a teraz chodź do pokoju coś Ci pokażę. – chwycił ją za rękę ciągnąc do pokoju – tylko chciałem Ci przedtem powiedzieć, że bardzo się starałem i chciałbym żebyś to doceniła nawet jeśli Ci się nie spodoba, dobrze?

- Hehe no dobrze.

- W takim razie zapraszam. – wprowadził ją do pokoju, gdzie od razu zauważyła średniej wielkości stojącą pod oknem udekorowaną już choinkę

- Piotruś, ubrałeś choinkę? – zapytała zaskoczona tym widokiem. Wiedziała, że mają przywieźć do niego oba drzewka, ale nie spodziewała się, że Piotr sam udekoruje swoje

- Jak widać. Podoba Ci się? – zapytał stając za nią i obejmując w pasie

- Bardzo. Śliczne jest. Ale skąd wziąłeś ozdoby?

- Tu niedaleko jest taki sklepik. Nie miałem co robić, więc…

- To może pomożesz mi jeszcze z moją, hm? – odwróciła głowę w jego stronę

- Chętnie. Nie wiedziałem, że strojenie choinki w tym wieku sprawi mi jeszcze taką frajdę. Dawno tego nie robiłem… - zamyślił się na chwilę trzymając ją dalej w objęciach i patrząc na drzewko

- To znaczy?

- Odkąd wyprowadziłem się z domu to święta nie były już takie jak powinny. Wiesz jak to bywa na studiach. Z kolei z Dorotą jakoś nigdy specjalnie nie obchodziliśmy świąt. Zwyczajnie brakowało nam na to czasu.

- Jak można nie mieć czasu na święta?

- Widocznie można. Zazwyczaj spędzaliśmy Boże Narodzenie na różnego rodzaju wyjazdach. Lotnisko, firma, a w najlepszym wypadku hotel. No ale tam choinkę można było spotkać jedynie w recepcji, więc w pokoju już się tego klimatu nie czuło.

- Trochę przykre.

- Mhm.

- Nie brakowało Ci tego?

- Na początku może tak, ale z czasem przywykłem. Byłem tak zabiegany, że nie zwracałem uwagi na to, czy są święta, czy nie. Każdy dzień był taki sam. Nie było kiedy się zatrzymać i tym  pomyśleć. Zresztą nie tylko o tym. Ale teraz może się to zmieni.

- Na pewno. To co jedziemy do mnie?

- A może byśmy tak zostali u mnie i jutro rano pojechali na Wiejską.

- Piotruś, ale skoro tak ładnie Ci poszło z tą choinką to powinniśmy pójść za ciosem i zając się drugą.

- Ale jest już późno

- Wcale nie jest późno, poza tym jutro też będziemy mieli co robić. Proszę Cię.

- Kochanie to ja Cię proszę. Pojedziemy do Ciebie jutro, z samego rana.

- Ale ja tu nie mam żadnych swoich rzeczy. Nie będę miała w czym spać.

- Ale ja nic nie mówiłem, że będziemy spać. – uśmiechnął się zalotnie widząc, że i ona na to stwierdzenie lekko się uśmiechnęła

- Nie? W takim razie, co będziemy robić?

- Najpierw zjemy kolację, potem zrobię Ci… kąpiel, a potem… - udał, że zastanawia się co powiedzieć

- A potem zaniesiesz mnie do łóżka.

- Z przyjemnością.–roześmiała się stojąc w jego objęciach, jednak już po chwili utonęła w jego ciepłym, roześmianym spojrzeniu tylko po to by za chwilę poczuć na swoich ustach jego pocałunki. Nie musiała długo czekać na to aż z całowania jej ust przeniesie się na szyję, a ręce zwinnie zaczną odpinać guziki od jej koszuli – Zmieniłem plany. Najpierw… zabiorę Cię do łóżka. – wyszeptał jej do ucha ściągając z niej koszulę i kierując w stronę sypialni. Kolacja i kąpiel i musiały poczekać, bo w tym momencie nie było dla nich ważniejszych spraw od mrużenia oczu. Kolejny już raz dała się ponieść chwili, emocją a przede wszystkim urokowi Piotra, bo temu przecież nie da się oprzeć. W ciągu dnia miała sporo czasu na rozmyślanie i doszła do wniosku, że posłucha Piotra i przestanie myśleć o ewentualnej ciąży. Postanowiła cieszyć się tym, co ma i nie wybiegać zbytnio na przód, bo przecież raz już tak zrobiła, planując z Korzeckim przyszłość i nie skończyło się to dla nich dobrze, dlatego teraz postanowiła, że co ma być to będzie, a w tej chwili ma Piotra i to jest dla niej najważniejsze. Jakiś czas później wypełniła resztę planu Piotra. Skorzystała z okazji i zanurzyła się w wannie po brzegi wypełnioną pianą. Z racji tego, że pan mecenas zajął się szykowaniem spóźnionej kolacji ona miała czas tylko dla siebie. Przykryta biała powierzchnią puchu myślała nad słowami matki, o wspólnym mieszkaniu, o tym, że niby będą mieszkali osobno a tak naprawdę każdą noc będą spędzali razem. Wygląda na to, że matka Teresa doskonale wiedziała, co mówi. Z tymi rozmyśleniami wyszła z wanny, osuszyła się i po założeniu na siebie koszuli Piotra weszła do sypialni. Od razu gdy weszła do pokoju zauważyła, że Piotr nie tylko zajął się kolacją, ale i zdążył posprzątać ich ubrania w pośpiechu przez nich porozrzucane jakieś trzy godziny temu. Uśmiechnęła się do siebie i zadowolona weszła z powrotem do łóżka, siadając na nim po turecki i przykrywając nogi kołdrą. 

-Oooo proszę a myślałem, że będę musiał siłą Cię z wanny wyciągać. – zdziwił się widząc ją w sypialni. Był przekonany, że będzie wylegiwała się w wodzie, aż sam jej z niej nie wyciągnie

- Myślałam, że do mnie przyjdziesz.

- Byłem zajęty kolacją. Proszę. – usiadł naprzeciw niej stawiając pomiędzy sobą tacę z kolacją.

- Piotruś, a kto to wszystko zje? – zapytała widząc przed sobą trzy talerze pełne jedzenia

- Ty, yyy chciałem powiedzieć my. – poprawił się szybko widząc jej niezadowoloną minę na sam pomysł o zjedzeniu tego wszystkiego

- Teraz to zjem, a potem to nawet do łóżka nie będziesz chciał mnie zabrać.

- Co to dla Ciebie, te kilka kanapeczek i jajecznica. A z łóżka to ja najchętniej bym Cię nie wypuszczał. Smacznego. – podsunął jej do ust kanapkę

-A miałam dzisiaj w planach położyć się wcześniej spać. Zawsze mi psujesz plany.

- Tylko trochę.

- I w dodatku łamie wszystkie swoje zasady. Znowu.  – kontynuowała próbując zrobionej przez Piotra jajecznicy

- A Ty znowu o tym. Myślałem, że przestałaś o tym tak myśleć.

- Bo przestałam, ale to nie zmienia faktu, że przez Ciebie łamie najważniejsze zasady w swoim życiu.

- Taaa? Masz na myśli mrużenie oczu oczywiście?

- Mhm.

- W takim razie złam następną i zacznij u mnie pracować.

- …

- Widzisz. Złamałaś przeze mnie tylko jedną zasadę. A tak poza tym to jest to całkiem normalne, bo robisz to z miłości. Prawda?

- I tu mnie masz. Za bardzo Cię kocham żeby Ci odmówić.

- Hehe. I bardzo dobrze. Bardzo mnie to cieszy. Tak powinno być. – patrząc na niego jak konsumuje przyrządzoną przez siebie samego kolacjękąciki jej ust uniosły się lekko do góry, jednak spoważniała za chwilę

- Piotr, bo ja myślałam dzisiaj sporo o nas i… - przerwała na chwilę nie będąc pewną czy w ogóle ją słucha, bo z jego miny ani z braku reakcji na zmianę tonu jej głosu nie mogła być tego pewna

- Mów, mów dalej… - spojrzał na nią nie przerywając spożywania kolejnej już kanapki

- Chyba masz rację.

- Ale z czym?

- Masz rację, że niepotrzebnie tak bardzo się przejmuje tą ciążą i doszłam do wniosku, że co ma być to będzie. 

- Wszystko będzie dobrze. Ale mimo tego, myślę, że lepiej będzie jeśli pójdziesz do lekarza. Żebyśmy mieli pewność, że wszystko jest w porządku, po za tym ja też trochę myślałem i… chyba lepiej będzie jeśli posłuchamy profesora i poczekamy z tym dzieckiem. I nie chodzi tu tylko o moją chorobę. To nie chyba nie jest najlepszy moment. Jeszcze nie teraz.

-  Też myślę, że powinniśmy sobie najpierw wszystko poukładać na nowo.

- Właśnie.

- W poniedziałek zadzwonię i umówię się na wizytę po świętach.

- Ok. A teraz powiedz mi jak tam na zakupach?

- Właśnie, zapomniałam!– zerwała się z łóżka i biegając po mieszkaniu szukała torby, w której znajdowała się koszula dla niego

- O czym? – zdezorientowany przyglądał się jej poczynaniom

- Proszę. – zajęła ponownie swoje miejsce na łóżku wręczając mu średniej wielkości torbę –Wpadła mi w oko, więc pomyślałam, że wezmę dla Ciebie. Tylko nie wiem, czy będzie dobra. – od razu wyjął koszule z torby

-Będzie dobra, ale nie musiałaś, zwłaszcza, że nie umawialiśmy się co do prezentów na święta.

- Ale to nie prezent. Kupiłam ją tak po prostu.

- Dziękuje, ale w takim razie następnym razem idziemy razem na zakupy i wtedy ja wydaje pieniądze.

- To tylko jedna koszula.

- No dobrze a miałyście możliwość w trakcie tego maratonu znaleźć czas żeby uzgodnić co z Sylwestrem?

- Może Cię zdziwię, ale tak.

- To, co u mnie?

- U Waligórów.

- Jeszcze lepiej. Więcej miejsca. Ale Wiktor wie o tych planach?

- Tak. Karolina mówiła, że jest z tego powodu nawet zadowolony.

- A dzieciaki do dziadków?

- Pewnie tak. Tylko trzeba będzie zadzwonić do Marioli i Wojtka.

- Zadzwonię do nich jutro.

- Mamy im przekazać, że jeśli chcą wrócić do Warszawy we trójkę to muszą się pospieszyć, bo do Sylwestra mają już mało czasu, a ich obecność u Waligórów jest obowiązkowa.

- Hehe. I ja mam im to powiedzieć?

- A, kto inny? Ja?

- No w końcu przyjaźnisz się z Mariolką.

- Ty też. Zresztą nie masz tego mówić Mariolce, tylko Wojtkowi.

- Ale po co w ogóle mam to mówić? Nie rozumiem?

- Oj Piotruś. My tak tylko żartowaliśmy.

- Przynajmniej się dowiedziałem, o czym rozmawiacie za każdym razem jak się spotykacie.

- I tu się mylisz.

- Muszę powiedzieć Wiktorowi i Wojtkowi, że o nas gadacie za plecami. Zastanawiam się tylko, czym i który z nas zasłużył sobie na szczególne wyróżnienie.

- My wcale o was nie gadamy.

- Mhm. Jasne. To ciekawe w takim razie, co robicie przez te kilka godzin i dlaczego przez całe popołudnie piekły mnie uszy?

- Bardzo śmieszne, wiesz. Naprawdę. Udał Ci się żart.

- To dlaczego się rumienisz?

- Bo zrobiło się ciepło.

- Przecież możesz mi powiedzieć, co takiego mówiła Agata. Bo to, że mówiła to wiem, chciałbym się jeszcze dowiedzieć, co powiedziała?

- Nic szczególnego. Tak ogólnie rozmawialiśmy o Sylwestrze, o tym, że prawdopodobnie Agata przyjdzie z Rafałem.

- A to powinien być dla mnie jakiś problem?

- Oczywiście, że nie. Piotr, ja bardzo bym chciała, żebyście jakoś się z Agatą dogadali.

- Ja też bym chciał, ale wiesz, że to nie ode mnie zależy. Nie chcę się z nią kłócić, ale sama wiesz, że Agata jest wybuchowa.

- I nie potrafi ugryźć się w język.

- To akurat dobrze. Przynajmniej w tej sytuacji.

- Nie wiem, czy zauważyłeś, ale po przyjeździe spotkałeś się ze wszystkimi tylko nie z nią.

- Wiem przecież. Ale tak jakoś wyszło. Zresztą wydaje mi się, że Agacie nie spieszy się do spotkanie ze mną.

- I tu się mylisz.

- Nie martw się, w końcu z nią porozmawiam. Jeśli chcesz mogę zadzwonić do niej rano się umówić. Nie widzę problemu.

- Jutro nie. Jutro chcę mieć Cię tylko dla siebie.

- Ooo robi się ciekawie. – uśmiechnęła się do niego na samą myśl o spędzeniu całego dnia wspólnie – A co będziemy robić? Oprócz ubierania choinki.

- Jak to co? Gotować. Cały dzień spędzimy w kuchni.

- Hm. Fantastycznie.

- No tak, a co Ty sobie myślałeś? – bawiła ją jego zawiedziona mina, bo doskonale wiedziała o czym myślał

- Myślałem o czymś przyjemniejszym.

- Ale gotowanie jest bardzo przyjemne. Sam zobaczysz.

- No w zasadzie. W kuchni też może być przyjemnie. Czemu nie?

- Piotr! Ty świntuchu! Jesteś okropny.

- No ale sama pomyśl. Naprawdę może być przyjemnie.

- Nie ma mowy. O niczym nie będę myślała.

- Gwarantuje Ci, że pomyślisz.

- Mhm, akurat. Możesz pomarzyć.

- Każdej nocy marzę tylko o Tobie. – nie przerywaj tej zabawy słownej zbliżając się do niej z zamiarem pocałowania na, co ona  z uśmiechem broniła się przed tym

- Hehe przestań. Idź lepiej się wykąpać romantyku, bo ja chciałabym zaraz położyć się spać skoro jutro czeka nas taki pracowity dzień. – pocałowała go szybko, zaraz potem odsuwając się ponownie od niego – Dobrze?

- Niech Ci będzie, ale nie myśl, że tak szybko sobie odpuszczę. – powiedział nachylając się nad nią i patrząc w jej oczy

- Nie wątpię. Ale idź już, a ja w tym czasie to posprzątam.

- Właśnie doszczętnie tym sprzątaniem zdeptałaś moje ego. Naprawdę jest ze mną aż tak źle? – zapytał z miną małego chłopca, rozbawiając ją w ten sposób

- Kocham Cię.

- Ja Ciebie też, ale… to nie zmienia faktu, że zrównałaś mnie z ziemią i teraz mogę mieć problem w takich różnych… - przerwał swoją wypowiedz szukając w myślach odpowiedniego słowa

- Sytuacjach. – powiedziała za niego z uśmiechem wiedząc domyślając się co miał na myśli

- Stosunkach. Hehe- Poprawił po niej śmiejąc się i widząc jak sama nie może powstrzymać śmiechu wywołanego jego słowami – Nie śmiej się. Wpędziłaś mnie w kompleksy. Na Twoim miejscu zacząłbym się martwić.

- A co ja takiego powiedziałam? – przestała się śmieć, starając się zachować powagę

- Nie udawaj, że nie wiesz. Wyrzucasz mnie z łóżka na rzecz sprzątania. W takiej sytuacji mogę sobie pomyśleć tylko jedno.

- Oj nie dramatyzuj… nie jest jeszcze tak źle. Myślę, że przy okazji coś z tymi Twoimi kompleksami da się zrobić.

- To może spróbujemy teraz, hm? Im szybciej tym lepiej.

- Może… Hehe jak posprzątam. – z triumfalnym uśmiechem wyswobodziła się z jego objęć, opuszczając łóżko, a następnie sypialnie

- Mój cały romantyzm właśnie legł w gruzach! – krzyknął za jej postacią udającą się z naczyniami do kuchni, a sam już po chwili przez kilka następnych minut zajmował łazienkę. Ostatecznie stanęło na tym, że kompleksami Piotra zajmą się innym razem, z czego oczywiście pan mecenas nie był zadowolony, ale przyjął do wiadomości, że jak kobieta mówi, tak być musi. Dzień zakończył się dla nich grubo po północy. Poranek mimo jak największych chęci ze strony Magdy nie rozpoczął się tak wcześnie jak by tego chciała. Obudziła się kilka minut po dziewiątej, ale widok śpiącego w najlepsze Piotra, który najwyraźniej nie miał nawet najmniejszego zamiaru zbudzić się ze swojego snu sprawił, że i ona jeszcze zamknęła na chwilę oczy.